ကွန်ပြူတာ ပရိုဂရမ်းမင်း အကြောင်း တစေ့တစောင်း

"မီးျခစ္ဆံသည္မေလး"

ဆီးနွင္းေတြတဖြဲးဖြဲးက်ေနျပီး ခ်မ္းေအးလြန္းလွသည္႔ နွစ္သစ္ကူးမတိုင္ခင္ညေနခင္း၏ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနေသာ အခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။ ဆိုးရြားလြန္းတဲ႔ အေအးဒဏ္ကို အံတုရင္း ကေလးမေလးတေယက္ ဦးထုပ္မပါ ေျခဗလာျဖင္႔ လမ္းေပၚမွာ ေလ်ွာက္ေနသည္။ အိမ္ကေနထြက္လာတုန္းက သူမ ဖိနပ္စီးထားသည္။ ဒါေပမဲ႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မဟုတ္။ သူမနဲ႔မေတာ္သည္႔ သူမအေမရဲ႔ ျကီးမားလြန္းတဲ႔ ဖိနပ္စုတ္ျကီး တစံုသာ။ လမ္းေပၚမွာ အျမန္ေမာင္းလာတဲ႔ ရထားလံုးနွစ္စင္းကို ကမန္းကတမ္း ေရွာင္လိုက္ရင္း သူမစီးထားေသာ ဖိနပ္ျကီး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။

တဖက္က ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ တဖက္ကို လမ္းေဘးက ကေလးငယ္တေယာက္ ေကာက္ျပီးအလစ္သုတ္သြားသည္။ မေတာ္တေရာဖိနပ္ျကီးကို ကေလးပုခက္ လုပ္ဖို႔မ်ား ယူသြားေလသလား။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးမေလးဟာ သူမရဲ႔ ေသးငယ္လွတဲ႔ ေျခဗလာ နဲ႔ ဆက္ေလ်ွာက္လာသည္။ ေအးလြန္းေသာေျကာင္႔ သူမရဲ႔ ေျခဖ၀ါးနွစ္ဖက္မွာ ေသြးေခ်ဥေနသည္။ ရင္ဖံုးအေဟာင္းထဲမွာ မီးျခစ္ဆံေတြကိုထည္႔က သယ္ထားျပီး လက္ထဲမွာလည္း မီးျခစ္ဆံထုတ္ေတြကို ကိုင္ထားသည္။ တေန႔ပတ္လံုး လုိုက္ေရာင္းေနေသာ္လည္း ၀ယ္မည္သူမရွိ။ ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ မရေသး။

အေအးဒဏ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မူ႔ေတြနဲ႔အတူ ကေလးမေလးဟာ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ေျဖးေျဖးျခင္း ဆက္ေလ်ာက္ေနသည္။ စိတ္ထိခိုက္၀မး္နညး္စရာ ေကာင္းလြန္းလွတဲ႔ ျမင္ကြင္းတခု။ သနားစရာေကာင္းတဲ႔ ကေလးမေလး။

ဆီးနွင္းပြင္းေလးေတြ သူမရဲ႔ ဆံပင္ရွည္ျကီးေပၚမွာဖံုးမိေနျပီး လည္တိုင္ေပၚက ဆံႏြယ္ေလးေတြအေပၚ စီးက်ေနသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဒါေတြကို သူမ ဂရုမစိုက္နိုင္ေျခ။

ဖေယာင္းတိုင္မီး ထိန္ထိန္လင္းေနေသာ ျပတင္ေပါက္ေတြဆီမွ ဘဲကင္နံ႔သည္ သြာရည္က်စရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ စာေလာင္ေနသူအဖို႔ေတာ႔ ဆိုဖြယ္ရာမရွိ။ ဒါ နွစ္သစ္ကူးမတိုင္ခင္ ညေနခင္းပဲ။ ဟုတ္တာေပါ႔ သူမေတြးလိုက္သည္။

အိမ္ျကီးနွစ္အိမ္ရဲ႔ျခား ေထာင္႔တေနရာေရာက္တဲ႔ခါ သူမေကြးေကြးေလးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေသးငယ္လွတဲ႔ ေျခေထာက္ေလးေတြကို ကုိယ္နဲ႔ကပ္ထားလိုက္တယ္။ သိုေသာ္ အေအးဒဏ္က တျဖည္းျဖည္းပိုလာသည္။ အိမ္ကိုျပန္ဖို႔လည္း မ၀ံရဲ။ မီးျခစ္ဆံတခုမ်ွမေရာင္းခဲ႔ရပဲ ပိုက္ဆံတျပားမွပါမလာသည္႔ အတြက္ အေဖျဖစ္သူ၏ ဆူပူျကိမ္းေမာင္းမူကို ခံရမွာေသျခာသည္။ ဒါအျပင္ အိမ္မွာလည္း ေအးသည္။ အ၀တ္စုတ္ေတြ ေကာက္ရိုးစေတြနဲ႔ ဖာေထးထားတာေတာင္ ေလတိုးသံကိုျကားေနရတဲ႔ အမိုးတခုသာရွိသည္။

ေအးလြန္းလို႔ သူမရဲ႔ လက္ေလးေတြ ထံုေနသည္။ အို႔ မီးျခစ္ဆံ သံုးလိုက္ရင္ နည္းနည္း သက္သာရာရနိုင္ေလာက္တယ္။ ေရာင္းဖို႔ထားသည္႔အတြက္ အမ်ားျကီးလည္းမသံုးရဲ။ အထုပ္ထဲက မီျခစ္ဆံတခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး အနားက အုတ္နံရံနဲ႔ျခစ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ မီးေတာက္ကေလးနဲ႔ လက္ကေလးေတြကို အပူေပးလိုက္သည္။ "ျခက္" ဆိုျပီး သူမျခစ္လိုက္တဲ႔ မီျခစ္ဆံေလးဟာ အေႏြးဓတ္နဲ႔အလင္းေရာင္ကိုေဆာင္ျကည္းေပးျပီး သူမလက္ထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္တခုလို ေလာက္က်ြမ္း ေတာက္ပေနတယ္။ ႏွစ္လုိဖြယ္ရာ အလင္ေရာင္းေလးတခုပါပဲ။ အေပၚပိုင္းကို ေျကး၀ါေတြနဲ႔တန္ဆာဆင္ထားျပီး ေအာက္ေျခမွာ ေျကး၀ါေရာင္တက္ေနတဲ႔ သံမီးဖိုျကီး တခုရဲ႔ေရွ႔မွာ ထိုင္ေနတယ္လို႔ေတာင္ သူမကိုယ္သူမ ထင္ေနမိတယ္။ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာအျပည္႔နဲ႔ ေလာက္က်ြမ္းေနတဲ႔ မီးေတာက္ျကီး။ ေႏြးေထြးလြန္းလွပါေပသည္။ သူမရဲေျခေထာက္ေလးေတြကို အေႏြးဓတ္ရေအာင္ ဆြဲဆန္႔လိုက္တဲ႔အခါမွေတာ႔ မီးေတာင္ေလးျငိမ္းသြားတယ္။ စိတ္ကူထဲက သံမီဖိုးျကီးလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔တယ္။ လက္ထဲမွာ ေလာက္က်ြမ္းထားတဲ႔ မီးျခစ္ဆံေလးတခုပဲ က်န္ခဲ႔တယ္။

သူမေနာက္ထပ္တခုကို နံရံနဲ႔ေကာက္ျခစ္လိုက္သည္။ မီးျခစ္ဆံေလး ေတာက္ပစြာ ေလာက္က်ြမ္းေနသည္။ မီးအလင္းေရာက္က် ေနတဲ႔ နံရံဟာ ေဖာက္ထြင္းျပီး ျမင္ေနရတဲ႔ ပိတ္ကားတခုလို ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကေနတဆင္႔ အခန္းတခုကို သူမ ျမင္ေနရတယ္။ ျပီးေတာ႔ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ႔ အ၀တ္ခင္းထားေသာ စားပြဲတခု။ အဲဒီေပၚမွာ ေျကြပန္ကန္ေတြနဲ႔ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြ၊ ဇီးသီးေျခာက္ေတြ ပန္းသီးေတြ သိပ္ထည္႔ထားျပီး အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ႔ ဘဲကင္ျကီး။ အေကာင္းဆံုးျမင္ကြင္းတခုကေတာ႔ ဘဲကင္ျကီးတေကာင္ ပန္ကန္ထဲကေန ခုန္ဆင္းကာ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဇြန္း ခရင္း ေတြနဲ႔အတူ ျကမ္းျပင္ေပၚကေနလိမ္႔ျပီး သူမဆီကို လာေနတာပါပဲ။ မီျခစ္ဆံက မီးကုန္သြားျပန္တယ္။ ေအးခဲးစိုထိုင္းေသာ နံရံျကီးပဲ က်န္ေနခဲ႔တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူမ ေနာက္ထပ္မီးျခစ္ဆံတခုကို မီးညွိလိုက္ျပန္တယ္။ ဒီတခါေတာ႔ သူမဟာ ျကီးက်ယ္ခန္းနားလွတဲ႔ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ျကီးတခုရဲ႔ ေအာက္မွာထိုင္ေနတယ္။ သူမ တခါတုန္းက မွန္တံခါးကေန လွမ္းေတြ႔ခဲ႔ဖူးတဲ႔ လူခ်မ္းသာအိမ္က ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ထက္ေတာင္ အမ်ားျကီး ျကီးတယ္။

ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ မီးသီးေလးေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ႔ အစိမ္းေရာက္ အကိုင္းအခက္ေတြနဲ႔ ခရစ္စမတ္ပင္ျကီးက သူမကို စုိက္ျကည္႔ေနသလုိ။ ကေလးမေလးဟာ သူမရဲ႔လက္အစံုကို သစ္ပင္ျကီးစီ ဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ မီျခစ္ဆံမီးေလးလညး္ ျငိမ္းသြားျပီ။ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ေပၚက အလင္းေရာင္ေလးေတြဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေ၀းသြားတယ္။ ေကာင္းကင္ဘံုက ျကယ္ေလးေတြကဲ႔သို႔ သူမျမင္ေနရတယ္။ ျကယ္ေလးတလံုး ေျကြက်သြားတယ္။

"တေယာက္ေယာက္ေတာ႔ ေသသြားျပီ" သူမေရရြတ္လိုက္တယ္။ ဆံုးသြားျပီးျဖစ္တဲ႔ သူမရဲ႔ ခ်စ္လွစြာေသာအဘြား၊ သူမကိုခ်စ္တဲ႔ တဦးတည္းေသာသူ။ ျကယ္တလံုးေျကြတိုင္း ၀ိညဥ္တခုက ဘုရားသခင္ဆီ ေရာက္သြားတယ္ လို႔ အဘြားက ေျပာဘူးတယ္ေလ။

သူမ ေနာက္ထက္ မီးျခစ္ဆံတခုကို ေကာက္ျခစ္လိုက္တဲ႔အခါ အလင္းေရာင္ကို ျပန္ျမင္ရျပီ။ ေတာက္ပေနတဲ႔ အလင္းေရာင္ေတြျခားထဲမွာ သူမရဲ႔ အဘြား ရပ္ေနတာကိုျမင္လိုက္တယ္။ နုညံသိမ္ေမြ႔ျပီး ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အျပံဳးေတြနဲ႔ သူမရဲ႔ အဘြား။

"အဘြား" သူမငိုသံျကီးနဲ႔ ေခၚလိုက္သည္။ "အဘြားရယ္ သမီးကို ေခၚသြားပါ။ အဘြားနဲ႔လိုက္ပါရေစ။ မီျခစ္ဆံမီးျငိမ္းသြားတဲ႔အခါ အေႏြးဓတ္ေပးတဲ႔မီးဖိုျကီး ေပ်ာက္သြားလို၊ သေရက်စရာ ဘဲကင္ျကီး မရွိေတာ႔သလို၊ ခန္းနားတဲ႔ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ျကီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသလို အဘြားကိုလည္း မေတြ႔ရေတာ႔ဘူး။" ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူမဟာ လက္တဆုတ္စာ မီးျခစ္ဆံေတြကို နံရံနဲ႔ ေကာက္ျခစ္လိုက္သည္။ အေမွာင္ထဲမွာ သူမရဲ႔ အဘြား ေပ်ာက္သြားမွာကို စိုးရိမ္မိတယ္ေလ။ မီးျခစ္ဆံေတြရဲ႔ အလင္းေရာင္ဟာ ေန႔ခင္းဖက္ထက္ေတာင္ လင္းထိန္ေနတယ္။ အဘြား ဒီေလာက္ နတ္သမီးသမွ် ေခ်ာေမာလွပေနတာကို သူမ တခါမွမျမင္ဘူးေပ။ အဖြားအိုဟာ သူေျမးမရဲ႔ လက္ေမာင္းကေလးကို ကိုင္ျပီး အလင္းေရာင္ေတြေအာက္မွာ အေ၀းကို ပ်ံတက္သြားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ျမင္႔သလဲဆိုရင္ ေႏြးေထြးေသာ၊ စာေလာင္မူ႔ကင္းေသာ၊ ေသာကဗ်ာပါရ မရွိေသာ ေကာင္ကင္ဘံု အထိပါပဲ။

ေနာက္ေန႔ နံနက္မိုးေသာက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ပန္းနုေရာင္သန္းျပီး ျပံဳးေနတဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ကေလးမေလး တေယာက္ဟာ အုတ္နံရံကိုမွီျပီး ေအးခဲေသဆံုးေနပါတယ္။ ငွက္ေလးေတြဟာ သူမေပၚမွာနားေနျပီး မီးျခစ္ဆံေတြလည္းအတူရွိေနတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေလာင္က်ြမ္းျပီးသား မီးျခစ္ဆံထုပ္တခု။ "သူ႔ဘာသာသူ အေႏြးဓတ္ရေအာင္လို႔ လုပ္ထားတာျဖစ္မယ္" လူတခ်ိဳ႔ေျပာျကတယ္။

သူမ ဘယ္လုိလွပတဲ႔အရာေတြကို ေတြျမင္ခဲ႔ရသလဲ ဆိုတာကို မည္သူမွ မရိပ္မိခဲ႔ျက။

သူမခ်စ္တဲ႔ အဘြားနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရြင္ခ်မ္းေျမ႔စရာေကာင္းတဲ႔ နွစ္သစ္ကူး ခရီးစဥ္အေျကာင္းကိုေတာ႔ မည္သူမ်ွ စဥ္စားမိလိမ္႔မည္ မဟုတ္ေခ်။ ။

စိုးေအာင္

01-Jan-2019

(ဒိန္းမတ္လူမ်ိဳး စာေရးဆရာ Hans Christian Andersen ၏ "The Little Match Girl" ကိုသင္႔ေတာ္သလို ဘာသာျပန္ပါသည္။

Credit: https://americanliterature.com)